adaptacja

ovoc_ziemii

Przestępuję próg, wciskam stopę
w chaos. Patrzę na dziesiątkujące się,
kolorowe twarze i na te, które
niezmiennie od wirujących wskazówek,
przenikają nieruchomym wzrokiem
drgające ciała i papierowe ściany.

Potykam się o sparowane
sznurowadła języków.
Wstaję.

Przestępuję próg, wsuwam stopę
w płynącą ciszę. Patrzę na spójną
plazmę bytu, w której żywe myśli
materializują się w utopijne pejzaże.
Miażdżę fotony na coś drobniejszego,
zanim zdążę je złapać.

Potykam się
o żwir na cmentarnych
alejkach.

Przestępuję próg, stawiam stopę
w nieznane. Patrzę bezskutecznie,
jak rozciągają się wolne przestrzenie,
na końcu których nie ma horyzontu.
Padam na kolana.

lipiec 2008

@psik

peel tylko obserwuje - nie wchodzi do środka - stawia tylko jedną stopę.
Nie kroczy doliną ciemności.Boi się i się potyka o milczenie i śmierć aż w końcu pada na kolana przed nicością.
I cały czas ma drugą stopę w SWOIM świecie.

Zajefajny(0,3l)

AS

myślisz, że ten świat
to nicość? pustka?
naprawdę wierzysz
w istnienie chaosu?
przypadku?
samotności?

myślisz, że cena wolności
jest aż tak wysoka?

świat, przed którym
padasz na kolana
to cudowny świat
i szybko pojmiesz
że strach ma wielkie oczy

powiem więcej
to TYLKO w tym świecie
można odnaleźć miłość
bo miłości
zamknąć się nie da

w zamkniętych światach
tak jak w zamkniętych
pomieszczeniach
powietrze jest
coraz bardziej stęchłe
coraz trudniej oddychać
coraz trudniej żyć

jeszcze krok
a zrozumiesz
jak mocne są pręty złudzeń
ile złotych klatek
budujemy dla samych siebie
ile murów
które miały być naszą ochroną
stało się naszym więzieniem

nie
za żadną cenę
nie dam się zamknąć

więc odwagi
wyjdź
poradzisz sobie

pozdrawiam cieplutko