bezsilność

ovoc_ziemii

Zanim niewypowiedziane
słowa zasklepią się
w kamień i ugrzęzną w ziemi,
otwórz usta, mów!

Bo kiedy On rozdziera sekundę na pół,
twarze zastygają w bezruchu.
Coraz mniej i mniej w nich wyrazu,
aż znika utrwalone spojrzenie
i rozchylone wargi pełne
dźwięków.
Coraz więcej i więcej
robaków.

A ty obudzisz się w nocy,
przytłumiony szeptem,
który wnika trochę za głęboko.
Zatyka i osiada na skurczonej
krtani i już nic nie powiesz.

Bo kiedy On rozdziera sekundę na pół,
okazuje się, że jest coś trwalszego
od spiżu, co jest w stanie cię złamać
i przygiąć ciężarem do chodnika

lipiec 2008

Snowboarder

Interesujący utwór. Odnoszę wrażenie, że utrwaliłaś w nim bezsilnośc wobec śmierci, nie wiem... choroby. Byc może tu chodzi o inny rodzaj bezsilności, ale nad tym muszę posiedziec. Wrócę tu.

@psik

A mi się wydaje,że Ovocek opisuje czas i wrażenia dotyczące tego tematu.

Snowboarder

tak, o bezsilności dla bezsilności ... to ma sens Smile

nitjer

Istotnie to ciekawy wiersz napisany w sposób nie pozwalający przejść obok niego obojętnie. Pierwsze trzy strofy są dla mnie treściowo przekonujące. Czwarta mniej. Dlatego proponuję ją skrócić. Pogrzebałem odruchowo też i w wersyfikacji, to i przedstawiam jej alternatywną wersję. Nie twierdzę, że moja jest lepsza Smile

To tylko ilustracja, jak ten tekst w przybliżeniu wyglądałby gdyby został wklejony z mojego nicka.

bezsilność

Zanim niewypowiedziane
słowa zasklepią się
w kamień i ugrzęzną w ziemi,
otwórz usta, mów!

Bo kiedy On rozdziera sekundę na pół,
twarze zastygają w bezruchu.

'Coraz mniej i mniej' w nich
wyrazu,

znika utrwalone spojrzenie
i rozchylone wargi
pełne dźwięków.

'Coraz więcej i więcej'
robaków.

A ty i tak obudzisz się w nocy,
przytłumiony szeptem,
który wnika za głęboko.

Zatyka i osiada na skurczonej krtani.

Już nic nie powiesz
o tym, co trwalsze od spiżu.

Pozdrawiam Smile