Być Panią swej wewnętrznej przestrzeni

BlackAngel

słowo improwizowane
potłucze się w swej bezbronności
rozsypie niczym kryształ
na lodowisku
utrwalonych treści

czyn chaotyczny
nabierając rozpędu
poobija się o bandę
stłumionej rzeczywistości

wyimaginowane uczucie
triumfujące świadomością
swego bytu
zbruka skowytem
czystą barwę nut miłosnych

potłuczone
poobijane
przekrzyczane

uniknie kolejnego ciosu
znikając w dali

misiek

wewnętrzna przestrzeń
złakniona uczuć

wewnętrzna -
zamyka to co winno być otwarte
głos zza krat własnego strachu
czy tylko onieśmielenie

być Panem samego siebie
to przestać bać się innych
bo inni też mają "stracha"

pozdrawiam Smile

taką sobie refleksją

menałe

to swej mi tu nie pasuje
jednak ogólnie dobrze ociosałaś słowa w swoim wierszu .

budzi refleksję - wewnętrzna przestrzeń
złakniona uczuć

wewnętrzna -
zamyka to co winno być otwarte - zgadzam się - czytam podobnie

pozdrawiam , m.

BlackAngel

dzięki za wpadnięcie;)
z ta interpretacja, hmm...
fajnie, że macie takową
choć jako już w tym momencie
odbiorca ja widzę wiersz nieco inaczej;)

ovoc_ziemii

Zabrakło mi tu... peelki - kobiety z krwi i kości. Ciekawa myśl, ale chwilami przekombinowana. Niemniej jednak warto było tu wpaść i poczytać.
Chociaż można Cię odnaleźć w tłumie po Twoich sposobach pisania. Smile

zupełnie nikt

komentowałem ten wiersz już raz - wystarczy, autorka widziała

BlackAngel

ok...

BlackAngel

Owocku, mimo wszystko, dzięki:)

@psik

wiersz napisany przez maszynę do pisania wierszy
nie ciebie tak nazywam oczywiście - po prostu brakuje mi tu duszy(nawet z żelazka)

BlackAngel

Margot

Gładko napisane. Cóż z tego, kiedy wiersz przedstawiając prawdziwe przeżycie, zakłamuje świat.
"Słowo improwizowane", jest często czymś wartościowym, twórczym, nowym i jako takie znajduje zwykle uznanie, a utrwalone treści nie muszą być nieprawdziwe. Jednak tę opozycję mogę przyjąć jako zdarzającą się czasem.
Natomiast "czyn chaotyczny" i "wyimaginowane uczucie" nie należą już do tej samej klasy zjawisk, co "słowo improwizowane". Nie są czymś, co posiada jakąkolwiek wartość. Czyn spontaniczny - tak, marzenie o uczuciu - tak. Natomiast za czynem chaotycznym stoi zwykle głupota, albo sztywność myślenia i w konsekwencji nieadekwatne odniesienie się do otoczenia. Wartością będzie tutaj świadome rozliczenie się z przyczynami, które ów czyn chaotyczny spowodowały i nie powtarzanie tych samych błędów w przyszłości. Głupota jest nie do obrony, nawet jeżeli była naszym autentycznym zachowaniem, częścią nas samych. Z wyimaginowanym uczuciem jest podobnie. Urojenie to nie marzenie, to życie zastępcze, które niejednokrotnie niszczy żywy kontakt z żywymi ludźmi, z którymi się żyje.
Ton Twojego wiersza wskazuje na to, ze bronisz, próbujesz dowartościować "czyn chaotyczny" i "wyimaginowane uczucie". Także tytuł na to wskazuje. Chcesz je chronić tylko dlatego, że się zdarzają, że są wtedy Twoje. Czyżbyś uważała, że jesteś doskonała i nie powinnaś się zmieniać? Największym przywilejem człowieka jest to, że przez całe swoje życie może się uczyć i przeuczać. Tylko wtedy pozostaje żywy i twórczy.

BlackAngel

Margot

Widzisz, tak szczerze mówiąc, to nie było dla mnie jasne, po kilkakrotnym przeczytaniu Twojego wiersza, czy Ty akceptujesz i pochwalasz takie automatyczne formy zachowań i urojenia, czy nie. Ubrałaś wszystko w tak ciepłe i ładne słowa, że uznałam, iż bronisz ich istnienia, że im /hmm, antropomorfizując nieco/ współczujesz niedoskonałości i tego, że muszą zniknąć.
Cieszę się, że mamy podobne poglądy w tak podstawowych sprawach. Autentycznie mnie to raduje, bo może znaczyć, że uda nam się jeszcze ze sobą interesująco porozmawiać

Pozdrawiam.

PS
Niezbyt szczęśliwie użyłaś słowa "improwizowane" i wprowadziłaś mnie tym w błąd, ale to już teraz nieważne.