Ironia świat(ł)a.

supp

Palcem
szarpię struny świateł,
flamastrem poprawiam
linearyzm ulicy.
Oddechem

wypełniam ciężki chodnik-
betonową krzyżówkę. Ziemia
jest nośnikiem rzeczy upadłych

lub śpiących. Przelewam w niebo
zagubione kłęby nenufarów.
Lilje proponują zbliżenie

ale artyzm nie sięga wyżej niż wiatr.
Wyżej drzewa nie rosną, wyżej
bym tylko zawstydził tęczę.
Kocie oczy zapisują niemoc-

zastygłe słoneczne lwy
łapczywie łypią na przestwór,
by nie zginął.

I starczy nieuwaga świata, by
prześwit przemycił spojrzenia,
wyprostował zdeptane włosy,
przywrócił tunele promieni

i przetrawił cienie łez. Ślepy
mrugam tej przestrzeni. Widok ten

na dnie.

@psik

zacznij w końcu wklejać wiersze a nie szkice do nich - fakt że dobre szkice

supp

Przepraszam.