krótka refleksja peronowo - tunelowa

ovoc_ziemii

schodzę do ciebie, a każdy przeszły stopień staje się osuwiskiem.
pod betonem pulsują korzenie.
idę ku tobie, tunelem śmierdzącym uryną,
pięściami tworząc płaskorzeźby.

krępuję słowa jak stopy
swojej chińskiej córki. ścieram ostre kości i wystające paznokcie.

na peronach walczę o bezludną wyspę,
w kolejkach atakuję cudze przestrzenie.

czuję jak rośnie we mnie potworniak – niechlubny bachor
wstydu.
gdy nikt nie patrzy, wypluwam wstęgi cuchnących
bandaży.

ponad głową migają świetlówki. ach, jak pięknie
migają świetlówki. ze śmietników wypełzają butelki
na lądy czyichś dłoni.

ach, jak pięknie mnie wołasz - dźwięczna poezjo.
wargami nabrzmiałymi, jak ciało pełnej pomarańczy.
jesteś dla mnie taka piękna, gdy bez odrazy dotykasz
wnętrza mojego serca.
obiecuję, postaram się nie płoszyć więcej
twoich cichych westchnień.

Tempeltuttle

Sztuka zeszła na psy, samotność, trochę psychodelii, klimat i smród. Zostanie we mnie kawałek od czuję do bandaży, jest świetny. Całość odciska piętno, taką małą płaskorzeźbę Aniu Smile

Bardzo podoba się Smile

Margot

Aniu, klaniam sie, klaniam sie ...

ovoc_ziemii

Dzięki dziewczyny. Pisałam go po długiej przerwie, może takie przerwy służą.

No i witajcie na forum, nieco kameralnym od pewnego czasu.