mam w dupie jak się dzisiaj pisze ja piszę swoje

Marcin

to znaczy manuskrypt
który przybiłem sobie do czoła
dla odwagi

utraconą liczbę
trzysta sześćdziesiąt pięć
i dziesięć palców
zbierających ociekającą z głowy krew

jesoo, jakie to bolesne
!
i na tym mógłbym skończyć

ale moment
przecież mam ochotę na seks
i zimne piwo
(niech się gotuje do rana
w naszych rozpalonych ciałach)

bardziej niż na wartościowy artystyczny kicz

Wojtker

Piszesz swoje, piszesz jak się dzisiaj pisze.

Marcin

"Jak" to jak, a swoje - to swoje.
Nie widzę związku.

Pozdrawiam
M.

Marcin

[link widoczny dla zalogowanych]

(Troy, to nie reklama, ale krótkie rozwinięcie moich powyższych słów, żeby nie zostały źle odebrane, o co wiem, że nietrudno)

pozdr.

Wojtker

Bufonicznie i bezkrytycznie...

Pozdrawiam
W.

misiek

manuskrypt wygodniej powiesić
na wbitym w czoło gwoździu
gdy zakończy się bolesny
proces artystowskiego wydalania
dzieła wiekopomnego będzie
na czym zaznaczyć punkt
zwrotny historii

pozdrawiam

ovoc_ziemii

Marcin, byłam na blogu i przeczytałam dyskusję z zainteresowaniem.
Osobiście uważam, że żeby powstał wiersz, nie wystarczą
emocje i słowa. Kurdę, nie wystarczą i już. Nad wierszem trzeba pracować,
żeby był dobry - czyli żeby nić między autorem a odbiorcą stała się
silną liną, nie jednorazową, tylko taką, po której można wracać
z taką samą pewnością, że się nie spadnie.
W tym wszystkim złotym środkiem jest umiar, bo są autorzy,
którzy najmniejszą propozycję (!) zmian potratują jak czepialstwo
i głośno manifestują, że krytykę lubią, ale nie czepialstwo.
Są też tacy, który nie okazują własnego zdania i całkowicie nie ustosunkują się do żadnych opinii, zniechęcając tym samym do dyskusji.

Ktoś napisał - wiwat wolność tfórcza (czy jakoś tak). Napisałeś, że jak
najbardziej, ale nie namawiasz do niechlujnego pisania, tylko do tego,
żeby korzystać ze wszystkich możliwości, jakie daje nam język.
Zgadzam się z tym w pełni. Problem w tym, że każdy może sobie
takie zdanie zinterpretować na własne potrzeby.
Istnieją wiersze, zwane gniotami (z pewnością każdy z nas ma parę takich
na swoim koncie). Można wyjść z założenia, że skoro jest wolność
twórcza, to można wszystko nazwać wiersze, nawet jeśli nie jest logiczne,
jest pełne błędów stylistycznych, jest wtórne do bólu itd., no i po co się starać dalej, w końcu mamy tfórczą wolność i to jest nie tylko wiersz,
ale to jest POEZJA, bo mamy wolność.

Nie. Dla mnie poezja nie jest we wszystkich wierszach. Jest wtedy,
gdy utwór mogę nazwać wielowarstwowym, nieprzeciętnym,
gdy jest źródłem, z którego może czerpać do woli, kiedy chcę
i które nigdy się nie kończy.

Przeczytałam z zainteresowaniem również komentarze ewykc.
To że coś nie jest sztuką użyteczną, nie oznacza że może być
byle jakie, bo jest bo jest.

PS.
Odczuwam potrzebę nawiązania do zaczynania wersów wielką literą.
Jasne, jeśli autor ma ochotę to czemu nie. Dla mnie to będzie bee
i jak nie zapomnę, to o tym wspomnę, bo jaki sens ma stawianie
wielkich bawołów, nawet po przecinku.

PS2.
Twój wiersz mi się podoba.

cud na kiju

Nie sądzę, żeby podkreślanie jednego czynnika twórczego kosztem innego miało sens. Gramatyka i styl do wymuskania, kąt patrzenia - nieważny. Wszystko jest ważne. Każde słowo, przecinek, przerzutnia. Innymi słowy, tworzenie tekstu wymaga myślenia, a nie tylko wymyślenia. Jeśli uznamy, że stosowanie wielkich liter na początkach wersów jest zupełnie naturalnym widzimisiem autora, to tak, jakbyśmy lekceważyli to, co robimy. Wielkie litery nie od tego są wielkie, żeby zajmowały niepotrzebnie miejsce w metodach zapisu. Są takie właśnie, ponieważ coś mówią, niosą jakąś wartość znaczeniową.

Człowiek parający się pisaniem tekstów a ignorujący metody rozpatrywania języka jest niepoważny i nie do końca wie, z czym ma do czynienia. Czy ktoś wyobraża sobie dom, w którym cegieł nie łączy żadne spoiwo, bo budujący uznał, że na co mu ono, jego cegły, jego dom?

misiek

przysunąłem się trochę w stronę autora pozwalając sobie na lekką parafrazę wiersza.
Na poważnie jednak o wierszu.
Jest w nim dystans czyli to co lubię najbardziej.
Do siebie i do swojej twórczości.
Bez tego zaciukalibyśmy się w niekończących się dyskusjach o wyższości dużych liter na dziką wersyfikacją i dyscypliną stawiania kropek, losowo z przecinkami na zmianę.
Swoboda wypowiedzi i stosowania środków stylistycznych jest ograniczona stopniem wrażliwości i potencjału zrozumienia odbiorcy. Autor podejmuje ryzyko sięgania poza te granice. Zdolność przekonywania czytelnika, narzucania innego rodzaju wrażliwości świadczy o talencie. Chyba.
I o tym jest wiersz.
Tak ogólnie patrząc.
Przez palce.

pozdrawiam

Marcin

Dzięki za komentarze i przepraszam, że przychodzę z takim opóźnieniem. Zastanawiam się, co odpowiedzieć... bo w sumie to już najważniejsze powiedzieliście. I zgadzam się z Wami.

Ps.
Wojtker: "Bufonicznie i bezkrytycznie..." - skoro tak uważasz, ok.

Pozdrawiam