Marek Licyniusz Krassus i jego zapał

supp

jego twarde lecz niedoświadczone zęby
błyszczą od ognisk woń czarnego owocu
stłumionej rewolty poszerza mu nos
otwiera usta ale żar jego śmiechu
nie ośmiesza żaru dymnej appijskiej żyły
stoi więc i bawi się pestką w gębie

łuna spalanego niewolnictwa nie
tworzy aureoli ani świetlnego huku
nie jest drogą dla dziennych ptaków
przestrzenią w której dumnie zawiesić wzrok

Krassus próbuje chwycić złote światło
pomija pięścią niebo i godzi w kosmos
złoto- pogarda kości- ugoda

bogacz tutaj najbiedniejszy cnotą
obywatel doskonały ponad polityczny
chirurg i kowal śmierci w jednym
bez zmęczonego wytchnienia
wpatruje się w krzyże jak
w tysiące warg prostackiej Giocondy

straż przyboczna boi się upomnieć pana
że już ranek że już ognie zgasły
i że nie śnił koszmaru
lecz spoglądał w dłonie