Meandry wolności

filip95

Jedziesz znowu dziś tramwajem
Na spotkanie z codziennością
Mijasz łąki, pola, lasy
Które pachną znów wolnością

Mijasz ludzi, co się spieszą
Którzy czasu już nie mają
Patrzysz w twarze bez wyrazu
Które cię tak przerażają, bo...

Gdy przecierasz z pary lustro
Widzisz takie też oblicze
Puste oczy i brak uczuć
Nikt na ciebie już nie liczy

Chcesz opuścić teraźniejszość
Być ponownie buntownikiem
Mieć kolegów i dziewczynę
A nie bać się życia życiem

Choć umiałeś wszystko robić
A tenisa byłeś mistrzem
Nikt cię nigdy nie rozumiał
Ty też nie rozumiałeś wszystkich

Choć nikogo nie skrzywdziłeś
Nikt nie stwierdził twojej winy
Spędzasz wolny czas w więzieniu
Otoczonym przez spaliny

Teraz chciałbyś to porzucić
I zagoić stare rany
Lecz, gdy patrzysz w lustro, mówisz
„Zostać z tymi, co zostali”

Bo do biura znowu wejdziesz
Skończysz, przyjedziesz do domu
Kłębią ci się w głowie myśli
Lecz nie oddasz ich nikomu

Patrzysz na świat ten codziennie
Widzisz, jak się wszystko zmienia
Ludzie są dla siebie mili
Co niedzielę, od niechcenia

Możesz wyjechać do Anglii
Znasz już pewnie z pół słownika
Jednak nikt cię nie nauczył
Jak przemawiać do Anglika

Już cię więcej nie zezłoszczą
Kumple, którzy pożyczali
Ich już więcej nie zobaczysz
Oni przecież nie zostali

Już się zbliża twój przystanek
Mówisz sobie: „Ty idioto
Zmarnowałeś dzień kolejny
Walcząc z wewnętrznym despotą”

Choć uczucia twe są ludzkie
Ludzie ich nie akceptują
„Powściągliwość najważniejsza”
W ryzach trzymać cię próbują

Czujesz ciężar swoich myśli
Wiesz, co masz do powiedzenia
Jednak nikt cię nie wysłucha
Więc zostają ci wspomnienia

Mógłbyś raz pod prąd popłynąć
Wbrew logicznym implikacjom
I pytanie sobie zadać
„Czy ja miałem już wakacje?”

Byś odwiedził swoich kumpli
W końcu byście się spotkali
Mógłbyś poznać całą prawdę
Czemu oni nie zostali

Byś się mógł znowu zobaczyć
Ze swą dawną tak dziewczyną
Dzisiaj nawet nie pamiętasz
Czy brunetką, czy szatynką

Mógłbyś zaraz wszystko zmienić
I naprawić swoje błędy
Musisz wybrać jedną drogę
Stoisz przecież na zakręcie

Musisz zacząć precyzować
Złość i strach, aż do miłości
Czy pokona cię twa zawiść
W otchłani nieskończoność?

Musisz spojrzeć na świat trzeźwo
I określić swe pragnienia
Musisz też zdać sobie sprawę
Ze swojego położenia

Ty mnie jednak nie posłuchasz
Zrobisz tak, jak nauczali
Choć świat stoi już otworem
Mówisz: „Zostań z tymi, co zostali…”

@psik

tytuł, długość i treść przypomina brazylijską telenowelę.

al

niespodziewanka, mój rocznik jak mniemam...
można by to zmieścić w trochę krótszy sposób i chyba by nie straciło na tym co chciałeś przekazać, hm?