miejski dyptyk

ovoc_ziemii

miejski dyptyk

1.
zanim noc stanie się banalnie atramentowa,
światło ulegnie represjom ciemności. zatrwa wojna
o zachodzie.

teraz wzywa metropolia. wieżowce celują w gwiazdy,
palce w neony, szklanki w usta, usta w usta.

później, gdy staną wszystkie zegary, porwie nas szalona
monotonia miejskich dźwięków. wybuchnie świetlana
przyszłość. teraz umrzyjmy nieoczekiwanie
do jutra, tak szybko, żeby nikt nie zdążył zapłakać.

obróćmy się w proch, niechybnie wystrzelmy w niebo.
aleją gwiazd wznieśmy się do dna błękitnym okrętem.

2.
nasze kroki, porzucone na deptakach tego miasta.
mechaniczna noc szeroko rozwarła
kolejne dna rynsztoków.

na chodnikach wszystkich ulic tylko stukot
kół obcasów, nakręconych pozytywek.

a my, tak piękni, wzajemnie porwani przez głębię
źrenic, zerwani z gałęzi drzewa, wirujemy w dół.

maj 2010
czerwiec 2010

@psik

teraz umrzyjmy,
tak szybko, żeby nikt nie zdążył zapłakać.

to jest ciekawe

taki temat wydaje mi się prawie piosenką - brakuje tylko rytmu rytmu stukotu kół obcasów pozytywek rytmu rytmu

Margot

super, co za obrazy!

/ hollowed man powinien to przeczytać i zawstydzić się/

/trochę mi zgrzyta słowo: "zatrwa" jedynie/

LittleDragon

Surrealizm w poezji jest wskazany, jednak trzeba trochę umieć go malować. Tobie się udało.

ovoc_ziemii

Dzięki! (Powiem szczerze, że nie jestem zadowolona z tego utworu.)