nie ma jeszcze tytułu

Marcin

ile razy można się składać
bo rozpadać bez końca
będąc zawieszonym w czerni
która ukochała i nie chce puścić

ile razy trzeba wypływać
by od nowa tonąć bez miary
w próżni o głuchej ciszy
nicości

ile razy przychodzi pytać dlaczego
gdy tak naprawdę odpowiedzi nie ma
i nigdy nie będzie
na złamanej krawędzi serca

ovoc_ziemii

Hej Marcin!
Ja już komentowałam na PS ten wiersz. Teraz mogę napisać, że cieszę się podwójnie - nie tylko wracasz do pisania, ale jeszcze przyszedłeś do nas pokazać. Smile

Czytałam Twoje lepsze wiersz, ale wiem, że musisz odzyskać formę.
Ten wiersz musiał być podyktowany emocjami, głównie rozpaczą czy apatią. Wpadanie ze skrajności w skrajność potrafi wyczerpać...

Marcin

Hej!
W sumie to nadal nie piszę. Od dawna już... Ten utworek to się sam wydarł mniej więcej z tego, co napisałaś. O formie póki co nie ma co gadać Smile

Jak na razie skoncentruję się na czytaniu Smile

Dzięki, że napisałaś coś, tam i tu !

pozdrawiam

Gloinnen

Według mnie nie jest to wiersz wysokich lotów. Za dużo w nim egzaltacji, za dużo poetyckich schematów. "tonąć bez miary w próżni", "głucha cisza nicości", "złamana krawędź serca" - strasznie to banalne i patetyczne, a przecież Twoja miłość powinna przemówić własnym głosem. Bo nie wątpię, że jest wyjątkowa,

Pozdrawiam,
Glo.

Marcin

Dzięki za szczerą opinię i poświęcony czas.
Pozdrawiam, Marcin