niepowrót z wojny

supp

ruiny moich rąk
gniotą żyzne resztki
płaskowyżu twarzy

jestem teraz flagą bez kręgosłupa
mgłą bez jakiekolwiek ziemi
zmęczoną gwiazdą
która nie ma gdzie spocząć i leci
bez końca we wszechnic

a jednak to prawda
czas by poczuć się niezaskoczonym
i by brwi jak niespełnione fale
opadły na kamienie oczu

ach, gdyby ta wojna była na tarcze...

ovoc_ziemii

Był powrót z wojny, później niepowrót. Pierwszy bardziej mi się podobał.
Tutaj jedynie fragmentami. Na początku rozmnożyły Ci się met. dopełniaczowe.
Jak ruiny rąk są całkiem naturalne, tak płaskowyż twarzy brzmi trochę śmiesznie.
Podsumowanie mi się podoba, tylko jest takie... oderwane od reszty. Sam pomysł
wojny na tarcze jest świetny, ale wers sprawia wrażenie odizolowanego, co tutaj
nie jest korzystne.
Plusem jest przedstawienie tego dziwnego bytu, jakim jest podmiot liryczny. No bo w końcu nie żyje, a jeszcze jest. W tym kontekście mogę wybaczyć płaskowyż twarzy,
bo pasuje.
Od razu przypomina mi się takie znane powiedzenie - jak coś jest do wszystkiego, to jest do niczego. Tak samo ta dusza, którą przedstawiłeś, jest wszystkim i niczym.