podziękowanie

blazej01

Nie wiem jaki jestem, ale cierpię, gdy mnie deformują... Wbrew wszystkiemu chcę być sobą.
Witold Gombrowicz

lubię wpatrywać się w lustro które
idealnie przedstawia obraz stworzony na wzór boga
czasami jednak glina jest pełna śmieci i stwórca tworzy Coś – mnie
na odpierdol by jak najszybciej się tego pozbyć

lecz mimo to
czuję się zobowiązany do bycia człowiekiem

imię to od ’89 zmusza serce by czerwienią rysowało kolejne dni
tylko myśl niespokojna gdzie umrzeć przyjdzie
gdy zegar udusi się pod namiarem godzin
panicznie tłumi chęć tlenobrania w rozkwicie wiosny

słońce poprzez blade promienie znowu truje mnie optymizmem
którego brak tak cudnie pachniał w zimę
tego lata ponownie nie naszkicowałem smutku wystarczająca ilością łez
tak jak jabłoń w sile wieku gdy nie wyda wszystkich owoców

bez sensu bruździć przestrzeń kolejnym marszem znaków
kiedy litery wyrazy zdania chcą od siebie odpocząć

spójrz ukochana na niebo

ja zaś w ciszy rozerwę boga
by pokazać Innym że się nie zmieniłem

08-12.04.2010

misiek

ech
na każdym lustrze powinno być ostrzeżenie
i zapalać się lampka w głowie gdy zostanie
przekroczony limit czasu dzielący nas od
bogobójstwa albo zgodnie z duchem czasu
terminal zamiast książki życzeń i zażaleń.
Bo gdzie w końcu mam napisać skargę
i domagać się wymiany spartaczonego
egzemplarza na nowy model.
Smile

pozdrawiam

czego to nie można zobaczyć w lustrze

al

heh, cytat Gombrowicza zachęcił mnie do przeczytania tego wiersza. To właśnie dzięki Panu Witoldowi pokochałam groteski

wers "spojrz ukochana na niebo" wydaje mi sie troche rozpraszajacy

za kazdym razem kiedy go czytam wyciagam cos nowego, to raczej dobrze, ogolnie na plus, ale ja bledow (o ile sa) nie wskaze, bo zwyczajnie nie potrafie

pozdrawiam

@psik

wg mnie - pomimo starań autora - wyszedł patosik żalu zamiast drapieżności
przedostatni wers nie jest w stanie uratować całości
na plus - to że wiersz tworzy jakąś całość chociaż trzeci czterowers dopisany jakby na siłę by dodać objętości

pozdrawiam