sekcja zwłok

mol

wymyty z wszystkiego
leżąc na kamiennym łożu
w swoje ciało zerknę

kiedy kirem mnie okryją

złotą nicią poszyty
zechcę pomiędzy szwami
wniknąć w moja
nową rzeczywistość
teraz
spokojną i niezmąconą.

taki oprawiony brudnym
nożem
w drogę do piekła czas

nie pytam czy jestem ten sam

jedynie ciepło serca pozostało
w duszach przyjaciół

ovoc_ziemii

Hmmm, po tytule spodziewałam się więcej turpizmu.
Czy mogę sobie czytać bez ostatnich dwóch wersów? Na sam koniec walnąłeś takie sentymenty. :p
Przyjemnie się czytało. Mam jednak nadzieję, że raczej dalej Ci niż bliżej.

bognyprogram

Hm, tematyka iście leśmianowska, niewiele już tu można już dopowiedzieć. Dlatego wiersz wydaje mi się nieco wtórny.
Bardzo podoba mi się te pożegnanie duszy ze swoim dawnym domem. Może i tytuł bym zmieniła na 'pożegnanie'? Chociaż może to zbędne i zbyt dosłowne.
Też jak ovoc_ziemii zauważam zbędnośc tych dwóch ostatnich linijek. Zaczynają niepotrzebnie inny temat, a po co taki miszmasz? Bez nich jest bardzo dobrze.
Wiersz na plus, potrafisz zarysować konkretną sytuację, bez zbędnych banialuków stricte wyrazić, to, co jest potrzebne.
Następnych takich życzę Smile

@psik

mogę podpisać się pod komentującymi - ogólnie nie znoszę słowa "kir" w wierszach ale tu nawet pasuje