ulotna

AS

instynkt buduje obrazy
ze strzępów ptasich piór
szpilek igliwia pod stopami

nie udawaj

nie znasz wieczności
dłuższej od mgnienia oka

Mia Wallace

- bede cie kochac na zawsze

- nie udawaj nie znasz wieczności dłuższej od mgnienia oka

AS

heh, do znudzenia, do obrzydzenia:) chwilo, trwaj wiecznie:)

Magnus Awatson

instynkt, który pozwala podmiotowi lirycznemu budować obraz wolności z kawałów bodajże chwil, wydarzeń, emocji także tych co bolą w drodze przez czas i życie.

ale czy przypadkiem udawanie nie jest pewnego rodzaju narzędziem twórczym pozwalającym czasem chwile zmienić w wieczność?

brakuje mi w tym wierszu emocji i siły, która by mnie zaciekawiła na dłużej
chociaż dla autora jest jednym ze stopni uświadomienia samego siebie

pozdrawiam

supp

Strach zaczyna istniec kiedy nie ma nadzieji i jest sie na straconej pozycji. Dobrze- to pierwsza strofa.
Pozniej analizujac sytuacje nie mozna przeszlosci stracic, bo choc historia lubi sie powtarzac to nie w tak krotkim czasie. A moze adresat peela bawi sie w odkrywanie? Wtedy tytul nie pasuje.

Zauwazam tu opis natury ludzkiej, uogolnienie pomimo zwrotu do wlasnie wg mnie niekonkretnej osoby. To druga teoria.

Tak czy siak, zaciekawiles mnie.

Pozdrawiam serdecznie.

@psik

buduje obrazy - hmmm?

zupełnie nikt

takie puzzle są dla dzieci na klockach, może o to?

emde

Najsilniejszy instynkt wspólny człowiekowi i wszelkiemu żywemu stworzeniu (także roślinom) to instynkt przetrwania. Wszystko, co się narodziło, nie chce umierać. Ponieważ człowiekowi dano szare komórki, wykorzystał je do budowy obrazu życia wiecznego. Tylko czy rzeczywiście wiara ta jest silniejsza niż lęk przed śmiercią? Pierwsza zwrotka opisuje ów budulec - kruchy, wątły, marny. To nawet nie pióra, to strzępy piór. Igliwie nie na sośnie, a pod butem, zdeptane na drobne okruchy. Wszystko to nietrwałe i na krótką metę, a ty, człowieku, nadal wierzysz w wieczne życie? Przecież sam siebie oszukujesz.

Pozwoliłam sobie o tę interpretację, bo wiersz mnie zaintrygował.

zupełnie nikt

...i zasmażka

emde

Chyba to nie moja piaskownica.

zupełnie nikt

piszesz o szarych komórkach, jako budulcu, autor zaś budulcem nazywa 'instynkt'

Marcin

a Ty o zasmażce, a co ma zasmażka do tego wiersza?

A teraz o samym wierszu - przykuł moją uwagę już od początku. Cały czas jednak nie pasuje mi ostatni wers; jest w porządku - logiczny i składny, ale mi cały czas chodzi po głowie takie zakończenie:

nie znasz wieczności
dłuższej niż okamgnienie

ale nie sugeruj się tym zbytnio, bo Twoja pierwotna wersja też jest poprawna

zupełnie nikt

do wiersza może i zasmażka nie ma, tylko do poprzedniego komentarza, bo k@#%^ tylko jeszcze zasmażki brakuje w tamtej interpretacji

ovoc_ziemii

Marcin

Jeden wiersz może mieć kilka interpretacji (a nawet i więcej), a każda interpretacja, która jest zgodna z wierszem, jest słuszna. Interpretacja Emde jest słuszna, logiczna i oparta na konkretnych wersach. A to, że autor miał inne intencje, nie oznacza, żeby wyśmiewać, czy wytykać komentującego.
Inną sprawą jest to, że różne interpretacje jego wiersza są dla autora pomocne tak samo jak wytknięcie błędów (przynajmniej dla mnie).

PS.
Nie wierzę, że Tobie nigdy nie zdarzyło się minąć interpretacyjnie z autorem?

zupełnie nikt

co to znaczy "interpretacja zgodna z wierszem"?

supp

Idaca w tym samym kierunku, ale innym torem (ten sam punkt wyjsciowy i docelowy)
lub
Majaca takie same zalozenia-sedno i cel, ale inne przyklady.
i
Zgodna z przeslaniem, ale innym sposobem wywnioskowana.
albo
Odbierana wg woli autora.

Pozdrawiam.

supp

Autor sie najczesciej zgadza z wierszem.
Dodac musze jednak, ze interpretacja moze byc sluszna np. tylko w kilku procentach, poniewaz co z tego, ze wiemy co ma na mysli autor, jesli tresc jest niekompletnie rozumiana (mysle zeby sie tym nie przejmowac, poniewaz chyba zadnego wiersza nie da sie odczytac w 100%).

zupełnie nikt

ok, ale kto podaje te wszystkie czynniki, do których porównuje się interpretację (kierunek, tor, punkt wyjściowy i docelowy, założenia, sedno, cel, przesłanie)?

bo, co do woli autora, to jasne-podaje autor, ale tu kolejne pytania: czy ma do tego prawo? czy tekst nie żyje swoim życiem po zapisaniu go? czy ten sam tekst odczytywany przez różnych, czytelników, a nawet przez tego samego, tylko za którymś, kolejnym razem, nie jest już innym tekstem?
czy wiersz istnieje w głowie autora, czy w głowie czytelnika? a może tylko na papierze?

Marcin