Zanim zgaśnie słońce

Snowboarder

Zerwał się wiatr w ciszy porannej i rześkiej.
Ziemia bitwę toczy z pochmurnymi łzami.
Nie chowaj się przed niebem. Bezpieczna jesteś.
Tam po drugiej stronie dobry czuwa duszek.

Ucichło wszystko. Na paluszkach odeszło
leciutko - tup, tup - parna pozostała woń.
Grać nam zaczęło życie na instrumentach,
jak w bajce Yanniego - dźwięcznej i łagodnej.

Dziś dzień promienny, jakby nic nie było - Szaaa...
Już nie kręcą się baletnice złowrogie.
Właśnie dziś wrażliwe odczuwanie mocniej
przyjęło prawdę, że poeta tylko twój .

Płynie przez wymiar wyśniony by przygodę
przeżyć, powtarzalnie, ku łacińskim piaskom
pomiędzy strażą echa śpiących przodków
- trzymaj mnie za dłoń. To przygoda dla dwojga.

Gdyby tak mogły wystrzelić salwy nocą
albo uśmiechnąć się do nas rozmaite
ognie powietrzne na cześć pięknej miłości,
co mogłaby prawdziwie lśnić. Ach, gdyby tak...

Móc widzieć w morskich oczkach iskry rozgrzane
wszystkim, co warte zachodu życia o sens.
Być szczególnym dniem i nocą romantyczną
aż do dnia, kiedy słońce zgaśnie spełnione.

AS

snow, przekombinowałeś
skróć
naprawdę warto
bo tam gdzie dużo słów
często wkrada się kłamstwo

ovoc_ziemii

Snow - jak dla mnie ładnie, ale również uważam, że wiersz przydługi, tzn. może nie tyle przydługi, co strasznie ciasny, za dużo fraz, przez to bardzo topornie mi się czytało, mało przejrzysty.

Podobają mi się metafory, których używasz, tylko ciężko jest przystanąć. W moim odczuciu za dużo. W ostatniej strofie zawarłeś sedno utworu. To słońce, które zgaśnie spełnione miało chyba wiele na głowie. Z jednej strony optymistycznie, ale ja wyczuwam tutaj jakąś nieodwracalność i katastrofizm. Spełnione słońce jako coś już niepotrzebnego, coś, co idzie w odstawkę.

Pozdrawiam.

Snowboarder

To zależy jak rozumiec słońce, które zgaśnie. To kwestia interpretacji. Do katastrofizmu trochę brakuje.

Ten wiersz jest z dedykacją, więc nie mogę zmienic. Osoba, dla której został napisany wie o co chodzi. Tu są sentymentalne myśli zawarte. Tyle Smile

dzięki za komenty.