Znowu

filip95

Znowu miałem ten sen, jeden z tych, po którym
Budzę się zlany potem i bez cienia brawury
I ponownie padam w sidła strachu dyktatury
Który zatruwa serce, opanowuje umysł

Chociaż wiara w moim sercu jest jakby nieznana
Nawrócenia i spowiedzi nigdy nie miałem w planach
To ocieram pot z czoła, padam na kolana
I wysyłam modlitwy, aby przeżyć do rana

Zaciskam oczy z bólu, bo pod powiekami
Rzeczywistość mi się zlewa z koszmarnymi obrazami
Głowa z bólu mi pęka – czy to wzrok mnie mami
Czy podświadomość daje mi wskazówkę między wierszami

A że nie mam się co bać, dopiero do mnie dotrze
Kiedy zapach jej perfum znów podrażni nozdrze
Przez synapsy do mózgu dojdą wszystkie bodźce
On przetworzy informację, że już wszystko dobrze

I chociaż nasze dłonie są w niewielkiej odległości
Wiem, że dzieli nas mur o ogromnej grubość
Głowa z bólu mi pęka, mam przez chwilę mdłości
Przypominam sobie sen, tracę klucz do wolności

Jestem sam zupełnie, nagi siedzę na kolanach
Przede mną rozświetlona bladym światłem brama
Pod nią stoi czarny rycerz, smutny, jakby przygarbiony
Gdy podnosi na mnie wzrok, wiem, że los jest przesądzony

Szybko wstaję na nogi i podchodzę do mężczyzny
Widzę pustkę w jego oczach, a na twarzy liczne blizny
Kiwa głową , otwiera wrota, słyszę krzyk w ciemności
Sam przekroczę swój Rubikon, rzucę własne kości

Serce strach wypełnia, jego najgorsza odmiana
Nie przeraża mnie ciemność, tylko permanentna kara
Wieczne potępienie, które spotka mnie zaraz
Idę po cienkiej linie, za chwilę stracę balast

Za wrotami, w jasnej sali, widzę tłum ludzi skulonych
Którzy wiedzą, że to koniec, że im ściągną skalpy z głowy
Widzę wielką postać, która stoi tyłem do mnie
Moment, w którym się odwraca – jedno z boleśniejszych wspomnień

Szatan, który wita się ze mną jak z kolegą
Serce ledwo mi bije, myślę „kurwa, dlaczego
Przypomina mi to dziewiąty krąg według Dantego
Czy wepchnęło mnie tutaj moje własne ego?”

I wtedy czuję ból, mrugam szybko powiekami
Budzę się, otoczony bezpiecznymi ścianami
I marzę tylko o tym, aby w życiu posprzątać
By strach przed przepowiednią szybko rozszedł się po kątach

Znowu miałem ten sen, dokładnie ten, po którym
Wzbudziły we mnie niesmak luksusowe garnitury
I cały wyścig, w którym pędzą szare szczury
Chcę zerwać łańcuchy i despotyczne mury

Gdy się puls uspokoi, opanuję drżenie dłoni
Stawię czoło despocie, który we mnie samym drzemie
A gdy wejdzie słońce znajdę tyle animuszu
By zapisać coś pięknego na życiowym arkuszu

@psik

znowu hip-hop. jeśli chcesz napisać wiersz to wykasuj w sobie wszelkie schematy. TEKSTY HIP-HOPOWE NIE SĄ POEZJĄ. zapamiętaj to sobie raz na zawsze. nawet nie leżały obok poezji. powiem bardziej dobitnie są zaprzeczeniem tego co poezja tworzy ze słów. i nawet jeśli wydaje ci się, lub ktoś ci powiedział coś innego, to nie miał racji.

pozdrófko

bognyprogram

Gwoli ścisłości, teksty nie są Hip-Hopowe tylko rapowe... I nie rozumiem, skąd te porównanie tego posta do rapu?oO

Ja ci, Filipie, radzę, abyś starał się zamykać w mniejszej ilości słów treść, którą chcesz zaprezentować. Chyba, że faktycznie piszesz piosenki. Nie widzę tu jednak refrenów, więc chyba nie taki efekt starałeś się uzyskać. Operujesz sloganami, wyświechtanymi zwrotami, które słyszeliśmy już tyle razy, że nie mogą wywrzeć pozytywnego wrażenia.

Ignoruj definicje poezji, które ktoś usiłuje Ci narzucić. Sam musisz sobie stworzyć jej granice i wyznaczniki i nikomu swojej wersji nie narzucać, bo to zwykła arogancja.