pamiętam

Esteve · Gość

Pamiętam. Pamiętam wiele swoich błędów. Oczywiście za błędy uznałem je dopiero z perspektywy czasu. Przykładowo w gimnazjum miałem koleżankę. Nie byłoby w niej nic dziwnego, gdyby nie jej gorliwe podejście do nauki oraz zatwardziały katolicyzm. Wręcz fanatyczny.
Tak czy siak okazało się, ze będzie miała brata. Miała już jednego; o 4 lata starszego, ona sama miała wtedy 16 lat, wiec byłaby to spora różnica wieku. Dowiedziała się o samej ciąży wiele wcześniej, ale akurat wypadło na odliczanie do porodu, miał wypaść w piątek, jeśli dobrze pamiętam. A wiec chwaliła się ubrankami, mówiła jak będzie miał na imię, w co będzie się z nim bawić.
Siedzieliśmy razem na lekcjach z języka niemieckiego. Musiała odebrać pilny telefon, a gdy już skończyła rozmawiać wybuchła płaczem. Matka poroniła. Tez mi się zrobiło przykro, w końcu chłopak nie doznał tylu zwycięstw i porażek, lecz pojawiła się we mnie pewna myśl, której nie mogłem powstrzymać. Wypaliłem:
- Wiec jak myślisz?
- Słucham? - wydukała zduszonym głosem
- Gdzie się podział twój bóg?
Nie odezwała się do mnie do końca roku. Słusznie, gdybym mógł, tez bym się do siebie nie odzywał.

supp

a morał tej historii jest krótki i wszystkim znany: jeszcze zanim się urodzimy, to umieramy.

DżejDżej

Historia opisana krótko i zwięźle. Pozostaje jednak pytanie - co autor chciał nam powiedzieć? Pokazać jacy to ludzie są okrutni i bezmyślni? Dobrze, pokaż, ale tak żeby przeciętny czytelnik (czyt. ja) mógł po przeczytaniu powiedzieć coś więcej niż "ała".

Komentarz supp(a?) jest dwuwymiarowy:
1. Odnosi się do wydarzenia przez Ciebie opisanego.
2. Odnosi się do formy Twojego tekstu - skończył się, nim zaczął się na dobre.